غم دل بر زبان جاری اگر سازم زبان سوزد            وگر بیرون نریزم آتش دل، استخوان سوزد

اگر آتش ببیند آب کم‌کم می‌شود خاموش            ولی همواره چشمم گرید و دل، همچنان سوزد

اگر از سینه‌ام آهی نمی‌آرم برون زانروست            که می‌ترسم که از یک شعلۀ آهم جهان سوزد

به راه شـام زیـر سایـۀ رأس پـدر هـستم            ولی دل بر تن در آفـتاب سایـبان سـوزد

خدایا قاتل شیرخوارۀ ما را فزون‌تر سوز            که تا محشر ز داغ او دل ما خاندان سوزد

تو ای دشمن به نزد من به عمه کم جسارت کن            که از این غم چسان گویم وجود من چسان سوزد